Ah,
Omzumda bir kesik el,
Ki hala,
Hala durmadan kanar..
Olur olmaz şeylere üzülen insanlar görüyorum; aslında acıyla ilgili gerçek anlamda bir fikirleri dahi yokken, kendilerine hayatı dar eden..
Herkes daha çok bir şeyler istiyor, daha çok araba, daha çok ev, daha çok eşya, daha çok çok çok, her şeyden biraz daha. Diğerlerininkinden daha yeni. En fazla benim olsun. Giyemeyeceğim kadar, yeter ki evde dursun. Yiyemem ama olsun, tabakta bulunsun. Arabalarım kapıda biriksin. Takılarım diğerlerinin gözlerinde parlasın. Hep en iyi. En iyisi. En iyinin de iyisi. Hepsi benim olsun.
Olsun. Hepsi sizin olsun.
Bir kanser hastasıysa sadece yaşamak ister.
Yalın ve sakin. Öylece bakabilmek, boş bir bankta saatlerce denize..
İnsan bir zamanlar başka türlü bir şeydi. Ve nasıl bu hale geldi bilemiyorum ama benim insanlıktan beklentim, kanseri bir gün tamamıyla yenebilmesi, çaresiz tüm hastalıkların tedavisi, bu konuda hayır yapanların çoğalması..
Bunca yiyecek, takacak, giyecek ve biriktireceklerin arasında gözükmüyor belki ama sadece yaşayabilmek bazen kocaman bir lüks.
Hayır kaynanan o bileziği taktığında değil, doğurduğu çocuk sen düşüp dizini kanattığında tentürdiyot sürerken üflüyorsa mutlu olabileceksin ancak.
Çocukluk sevincinin bir kısmı ameliyathane kapısında kalabiliyor bir gün aniden, yüreğinin bir kısmı gülerken bile buruk olmaya başlayabiliyor.
İnsan en çok da kendine olmaz sanıyor.
Oluyor.
Ve ardından, en ufak şeyden bile bir sevinç çıkmaya başlıyor dikkatli bakınca. Görmek istiyorsan görüyorsun bunu. Yanındaki insanlara sadece yanında oldukları için tüm gücünle sarılıyorsun. Değerlinin ne olduğunu anlıyorsun.
Kemoterapinin yaşama kattıklarına ve yaşamdan aldıklarına şahit olmadan da görebil istedim bunu.
Hayat pek öyle bir şey değil demek istedim. Tam olarak anlaman olanaklı değil muhtemelen ama, yanından geç istedim.
Üzülme öyle her şeye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder