Özlemle anmak mı? Yolda görsem kafamı mı çeviririm? Ha belki çeviririm evet, hani çok samimi olmadığınız bir servis arkadaşınızı görünce yaptığınız gibi; bu olabilir. Ama fazlası değil.
Zira eski sevgili demek benim için en fazla bir okul sırasını çağrıştırıyor. Tahta bir sıra. Artık okulda kalmış, çünkü okul bitmiş. Gibi bir şey.
Sevgi ya da nefret.. Merhamet ya da her hangi başka bir şey. Şaka gibi ama benim hiç bir duygum yok. Sanki hiç olmamış gibi.
Böyle söylediğimde de duygusuz olmakla suçlanıyorum. Ne var şimdi bunda? Herkes her bitişi bir hicran yarası şekline dönüştürüp duygusal travmalar yaşamak zorunda mı? Allah aşkına bir ben mi anormalim?
Aslında bu durumumu sadece eski sevgili bazına indirgememek gerekiyor, eski herhangi neyim varsa hepsine karşı tavrım aynı. Belki böyle söylediğimde ne demek istediğim daha net anlaşılır.
Eski iş, eski arkadaş, eski okul, eski eşyalar, eski eski. Ya adı üstünde eski işte. Geçmiş bitmiş. Kapanmış
Bence ortada duygusuzluk gibi bir sorun yok. Ortada sorun yok çünkü. Yani ben gayet de durduk yerde zırıl zırıl ağlayabilirim, sevindiysem çocuk gibi belli olur gözlerimden, sinirliysem sinirliyimdir. Demek istediğim gerçekten duygusuz falan değil ve hatta belki aşırı da duygusalım.
Sadece biten şeyler, bende gerçekten bitiyor. Hissizleşiyorum. Sanki hiç giymedim o ceketi gibi. Çıktığım kapıdan tekrar neden gireyim ki? Gibi.
Sanki bunlarla kurduğum bağlar buzdanmış da eriyince o bağ aslında hiç olmamış gibi. Yani kopmuyor bile, tamamen bir hiç oluyor.
Belki bu yüzdendir ki hiç bir okul mezuniyetime katılmadım. Kep falan da fırlatmadım. Okul, bitmişti çünkü. İşyerlerimden sıradan bir günde eve gidiyormuşum gibi ayrıldım. Sessiz sedasız. Veda konuşmaları ve kapanışlar kafamda olup bitiyor. Bitince bitiyor. Ve ben kapattığım kapılar için seramoni yapma gereği duymuyorum.
Her neyse ne..
Bazı insanlar da böyle demek ki.
Bence kimsenin bir diğerini yargılama hakkı yok.
Neye göre doğru?
Kime göre yanlış?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder