Buruk ama bir o kadar da şirindi.
Sonlara doğru bir yerde kadın adama diyor ki:
Ki ortada bir kadın yok adam için; ki bu durumda kadın için de bir adam yok ortada. Çünkü başka boyutlarda başka oluşumlarda olmak, yokluğu da yanında getiriyor doğal olarak.
Var olan yokluk. Sincap'a aşık olmak. Gibi bir şey.
Ama bir o kadar da varlar. Yanılsamada kaybolmak kadar varlar.
Adam kadının zihninde; ki ortada bir zihin de yok. İnsan olmak nasıl bir şey?
Kadın adamın mantık kırılganlığında; ki ortada bir mantık da yok. İnsan olmamak nasıl bir şey?
İşte sonlara doğru bir yerde kadın (ya da sadece kadın sesi demeliyim) adama diyor ki:
"Düşündüm de birlikte çekilmiş hiç fotoğrafımız yok."
Teknik olarak bu zaten mümkün değil. Fakat yanıtlar tüm filmi özetliyor bana kalırsa.
"-Yok ama fotoğraflarımın içinde seni görebiliyorum.
+İçindeyim zaten."
"Geçmiş kendimize anlatıp durduğumuz hikayelerden ibaret.."
Not: kumsalda bir fotoğraf melodisi var. Song on the beach. An'ı anlatmayı başarmış. bir de Moon Song var. Karen O. tüm filmi anlatmayı başarmış. tavsiye ederim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder