Sonra hiç bilmediğim bir yerlerde hiç bilmediğim bir yoldan geçmeyi..
Sanki yol boyunca ağaçlar varmış da bu ağaçların bir avuç gibi açılan yaprakları dökülüyormuş biz yürürken..
Yerlere dökülüp uçuşanları izlerken, çatırt diye en kuru olanına bastım, bak!
Böyle basınca acaba bir böceğin yuvası var mıydı ve ben onu bozdum mu acaba diye düşündüğümü,
İçimin üzgünlüğünün gözlerime yansıyıp yansımadığını merak ettiğimi,
Bu solan mevsimin her an yeni açmış çiçek tarlasına dönüşebileceğine nasıl da kalpten inandığımı
Ve tüm bunlar olurken aklımdaki kötü düşüncelerin bir bir uçup gittiğini,
Bilmeni çok isterdim.
Tüm bu masalları senin için kendime yazdığımı,
ve insanın kelimelerle seyahat edebildiğini tam da 4 yaşımda öğrendiğimi,
Ve taa o günlerden bu seyahatlerimde seni de hep yanımda taşıdığımı bugün artık yeni farkettiğimi de öyle..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder