Kar

Hava nasıl soğuk ama nasıl. Dışarda tipi halinde kar yağıyor. Ki bilenler bilir bu tipi hali bende normalde klastrofobik bir etki yaratır, yıllar öncenin Uludağ'da mahsur kalma hissi kopup gelir sanki bir yerlerden; ama durun durun. Şimdi hiç öyle değil. Hele ki bugün yolda uzun uzun yürürken, kar taneleri minik minik yüzümü ısırırken ve ben derin derin soğuğu soluyup yaşadığımı hissederken.. Öyle mutluydum ki.

Bu sene bir kez daha anladım ki mutlu olmak için küçük şeyler yetiyor. Kahve içerken nasıl sevdiğinizi sormadan alabilen birini düşünün mesela; yıllanmış bir dostluk. Hayatta pek az şey size bu güveni verebilir.. 

Peki ya dünyada elle tutabileceğiniz hangi nesne, size, sizinle aynı acıyı yaşamış birinin ne hissettiğini anladığınız andaki o yaşanmışlığı verebilir? 

Acını anlıyorum sevgili okur, sevincini de hissediyorum..

Tam kalbimde.