Yarayı kaşımak mı? Yaranın iyileşmesini engellemek mi? Yaradan akan kanları seyredip ölmeyi beklemek mi? Yaradan sürekli şikayet edip onun iyileşebileceğine asla inanamamak mı? Eşe dosta yaram var diye anlatıp sana acımalarını sağlamak mı ya da tam tersi eşten dosttan yaranı saklayıp gören olursa acıyacaklarını sanmak mı? Yarayı marangoza anlatıp çözüm aramak mı yoksa veya yaraya tuz basmak mı? Görmezlikten gelmek mi? Sürekli oraya bakmak mı?
Nedir okurum söyle şifa nedir? Nerede bulunur?
Mesela acını öfkeni zehirli bir dille kusmak? Sana dokunan kim varsa hızla yakmak? Kalp kırmak?
Bunlar iyi eder mi seni? Dokunur mu ruhuna? Başkalarını üzünce geçiyor mu gerçekten, elindeki diğer sağlamları bozunca hafifliyor mu ruhun?
Söyle, mutsuzluğunu bulaştırmak şifa veriyor mu gerçekten?
İtiraf et, vermiyor de.
Ama hayır o eski yöntemler güvende hissettiriyor değil mi?
Hep yaptığın usulle yapmak, hep yürüdüğün yoldan bir daha geçmek, çözüm olmadığını bilsen bile yine ısrarla hep aynı kelimeleri sarfetmek ve kendini bir kurban sanmak itiraf et garip bir huzursuz huzur veriyor kalbine. Hastalığımla mutluyum, kim içecek şimdi o tadı kötü ilacı diyorsun içinden.
Yoksa görüyorsun biliyorsun bal gibi, bu yaptıkların kendini olduğundan daha da kötü bir noktada görmeni sağladığını.. Olduğundan bitap. Olduğundan güçsüz.
Hatta belki acınası, yok yok evet tam anlamıyla acınası. Çünkü neden sen de bilmiyorsun ama kendine acımak hoşuna gidiyor.
Eski insanlar böyle çaresiz dönemlerinde, hayat onları cezalandırmasın artık diye, birini seçer kurban verirlermiş tanrı diye inandıklarına.
Elleriyle seçip, bir güzel bağlayıp diri diri yakar ve yakarken de soğukkanlılıkla izlerlerlermiş. Çözüm olmazmış bu ama yine de yaparlarmış neden biliyor musun?
Çünkü hep böyle yaparlarmış da ondan, hep ve aynı şekilde.
Hep ve aynı şekilde.
Hep ve
Aynı şekilde.
Sen dünyaya nasıl bakarsan, o da sana öyle bakarmış.
Hep hatırla bunu.
Gülümse dünyaya, o da sana gülümseyecek hemen,
Ağlarsan o da ağlar, unutma.
Keşke kırabilsem, kırabilsem o kalbinin etrafını saran pis kokuşmuş tortuyu,
Kırabilsem de versem ellerine kalbini, aslında nasıl da yumuşacık olduğunu hatırlatsam sana,
Çevrendeki herkesin de böyle işte bak diyebilsem..
Biliyorum hep kendin, sen, öncelikli olmak istiyorsun ama işte çevrendeki tüm kalpler istiyor bunu birbirinden hep habersiz diyebilsem..
Bunlardan da öte, demekten falan işte hep öte,
Sana duyurabilsem..
Sadece senin kalbin kanamıyor sevgili okur,
Dikkatli bakarsan herkes yanına yöresine pamuk bastırmış bekliyor kanı dursun diye,
Sen böyle yaptıkça,
Yaraya yara ekledikçe,
Düşünmeden yırttıkça, yırtıkları açtıkça..
Zehir sızıyor içeriye, yaşama olan bağların gevşiyor.
Sıcacık fincanında mis kokulu çaylar soğuyor.
Bir dilim kek taş oluyor,
yutulmuyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder