Çok şükür ki bugün de hastaneye gidecek bir sebebimiz var. Ya olmasaydı?
İnsan sebebine sımsıkı bağlanıyor değil mi bazen? Çok şükür diyor, o burada.
Fakat sen ve ben, sevgili okur,
Sen ve ben şüphesiz ki hastane kelimesinden aynı şeyi anlamıyoruz. Anılarımız çünkü bambaşka. Hayatlarımız başka akmış.
Acıdan üzüntüden ve hatta melankoliden depresyondan bahsediyorsun.
Oysa acıyla ilgili hiç bir şey bildiğin yok.
Üzüntü ve kederi bir insan yüzünde okumadığın için, bunları başka şeylerde bile isteye araman bundan..
Ah sevgili okur, hayatı sevmek için bunca nedenin varken, karanlığa bakmanı anlamak istemiyorum bu yüzden, anlasam da anlamak istemiyorum.
Bugün evinde çocuğuyla ya da başka en sevdikleriyle oturup hayattan söylenip şikayet eden bütün insanların yerinde olmanın, olabilmenin aslında ne kadar aranan, ne kadar saklanası bir şey olduğunu anlatmaya çalışmak istemediğim gibi.
Yumuşamak ve anlamak için bunlar gerekliymiş,
Öyleyse eyvallah,
Vesselam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder