Bir gün bir viraj

Değişime olan inancım ve dönüşüme duyduğum hayranlık kendimde en sevdiğim yönlerden. Çünkü insan değiştikçe, derilerinden sıyrıldıkça ne başka biri oluyor ne de aynı kalıyor.. Bu aynı kalmamayı getirdiği gibi eskiyi de komple ortadan kaldırmamış oluyor. Yani o yoldan geçtim kabul; ama şimdi buradayım demek gibi. 

İşte ben yine bu aralar kendimdeki değişimi izliyorum. Yavaş yavaş kana karışan zehirli bir meyve gibi. Değişimi bilen, tanıyan; buna tüm kalbiyle inanan, değişimden korkmayan beni bile şaşırtan değişimi. Sanki her şey altüst oldu; her şeyi en baştan tanıyan minik bir çocuk gibi yeniden öğreniyorum. 

Bu her zaman iyi mi? Yoksa bazen gereksiz mi? Yorucu mu? Anlamsız mı? 

İnsan bazen neyi niçin yaptığını kendi de anlayamıyor. Akışına bırakmak isterken akışta çırpındığını hissediyor. Galiba böyle zamanlarda kendinde bir kıyı bulup oraya gizlenmek en iyisi. Hiç bir şey yokmuşçasına akıp gitmeyi izlemek. 

Bazen bazı şeylerin sonunu bilirsiniz ya hani ve yine de gözünüzle görmek istersiniz; çünkü bilmek yetmez gözlerin şahitliği gereklidir. 

İşte bu durumlarda ben hep yanılıyorum.