Bugün önemli bir şey öğrendim sevgili okur.
Eğer bir çocuğun söylediklerini dikkate almıyorsan; o çocuk zamanla kendini ifade etmemeyi seçiyormuş. Ve bu seçim ne yazık ki tüm hayatına yansıyormuş.
Tahminimce bu durum o çocuk kalp için korunmasız hissetmeye yol açıyordur. Korunmasızım çünkü anneme ya da babama ne dersem diyim beni duymayacak, anlamayacak ve derdimi anlamazsa beni koruyamayacak gibi..
E onlar beni korumazlarsa beni kim koruyacak? Ben kendimi korumayı nasıl öğreneceğim? Gibi..
Bazen karşımıza çıkan insanları ilk kelimeden yanlış yazıldığı için kopartıp attığımız defter kağıtları gibi, bir anda buruşturuyoruz önyargımızla ve gözümüzün göremeyeceği uzak bir yere fırlatıyoruz.
Ne oldu da öyle bir tepki verdi bana, başından ne geçti ki böyle bir kişi oldu, derdini kime, kimlere anlatamadıki acaba!? Diye sormuyoruz.
Çünkü yargılamak çok kolay sevgili okur. Yargılarken oh ben neyseki öyle değilim diye içten içe bir kibre kapılıp, mutlu hissetmek daha da kolay.
Ama işte bazen o buz dağının görünmeyen yüzünü görsek dünya belki daha başka bir yer olurdu diye düşünüyorum ben.
Dinlesek o çocuğu, acısına ortak olsak; olmak istesek..
Artık duysak, bari artık duysak, zaman geçti demesek..
Ama görüyorum ki bu tür durumlarda karakter hep bayatlamış bir ekmek kadar sert. Müdahale etmeye çalıştıkça ufalanıyor belki ama asla yumuşamıyor. Çocukken ne tepki verildiyse büyüyene de aynı tepki veriliyor aile tarafında; çocuk ise çocukluğunda ne tepki aldıysa büyüdüğünde de herkesten o tepkiyi alacağını sanıyor.
Söyle diyorum, anlattırıyorum, 'söyledim işte bak ne değişti yine bildiklerini okudular oluyor cevap. En iyisi susmak, hiç söylememek, kendi acımı kendime hatırlatmamak istiyorum' oluyor.
Sanki bir cam bardak hiç durmadan kırılıyormuş da içimde bir yerlere batıyormuş sürekli gibi hissediyorum,
duyarken bu sözleri..
Ah çocuk, keşke hayata olan güveninin üzerine, kopkoyu bir balçık gibi dökülen o kara günü çıkartabilseydim anılarından.
Keşke özel bir çocuk olduğunu bilerek her günümü sana verseydim, okulda neler yaptığını dinleseydim akşamları evde..
Boncuk gözlerine korkudan önce tüm kalbimle gülümsemeyi bırakabilseydim,
Hayata karşı bu tedirginliğini bir hırka gibi söküp alabilseydim üzerinden,
Ve keşke annen olabilseydim gerçekten, keşke seni koruyabilseydim..
Ah çocuk..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder