Yani öyle sınırlı ki kendinin farkında, yapabilecekleri de muhtemel fakat felçli bir hasta gibi yetisi yok. Kapasitesi bu. İnsan beyninin muazzam yapısı ve onu kullanamamasındaki korkunç hüzün.
Belki en çok da meditasyon yaparken, tüm şalterleri kapattığınızda farkedebilirsiniz bunu. Yapabilecekleriniz ve "yapabilecekleriniz" arasında resmen uçurumlar var.
Belki de yüzyıllar sonrasından bugünlere baktığımızda acınası haldeyiz. Belki gerçek insanın henüz evrimini tamamlayamamış prototipleriyiz henüz.
Zamanın ve mekanın olmadığı bu evrende, beynimiz de bunu içten içe hissederken; onu bir şekilde bir sıralama, zamanlılaştırma, mekana bağlı kılma gibi heveslerle programlıyoruz. O ise bize içten içe gülüyor, 'her şeyin farkındayım ama işte sana anlatamıyorum!' diyor sanki.
Anlayacağınız kullanmadığımız, kullanamadığımız o yüzde 90'lık alana takığım ben.
İçsel bir şekilde hissetsem de izah edemediğim dünya enerjisine takığım.
Uzayı anlamak isterken, dünyaya yetememeye..
Sonsuz bilgi karşısındaki sığlığıma takığım.
Öyle ki hiç uyumasam, hiç durmadan öğrenebilsem ki sanki bu da mümkünmüş gibi, yine de yetmeyecekmiş hissine takığım.
Bu sınırlılığımız, bu çaresizliğimiz. Sayılar, denklemler, teoriler karşısında onlarca kere okumak zorunda oluşumuza; ki sonunda yine de anlayamama ihtimalimize takığım. Oysa sadece baktığımız anda emebilsek bile tüm veriyi yine de yeterli olmazdı gözümde.
Bilmem anlatabiliyor muyum ve eğer anlatabiliyorsam deliden başka bir şey canlanıyor mu gözünüzde?
Aynı anda başlayıp bitirmek ve yönetmek istediğim dünya.
Aynı anda okuyup anlayıp ve yutmak istediğim dünya.
Aynı anda çözmek insanın şifrelerini ve insanı bir yandan da çeşitli psikiyatrik süreçlerle birbirinden farklılaştıran dünya.
Tüm bu bilgi karşısında diz çökmek. Hissettiğim tam anlamıyla bu.
Tüm sığlığımla, ne kadar kucaklarsam kucaklayayım tamamını saramayacağımı bilmek; tüm bildiğim.
Bu enginliğe boyun eğmek.
Anla işte zaman ve mekan yok.
Anla işte bir gün 24 saat.
Belki de zaten hepsi bu kadardır..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder